Nieco historii

Lata kryzysu

        Japonia zmierzała w stronę wielkich zmian. Rządy szogunatu to okres bardzo ścisłej izolacji Japonii i ograniczonych kontaktów ze światem. Nieunikniony było otwarcie na świat, postęp technologiczny a co za tym idzie zmiany w strukturze społecznej.

        Rewolucja Meiji (zwana rewolucją nie ze względu na krwawy przebieg bo odbyła się w wyjątkowo pokojowy sposób, lecz na zakres zmian jakie przyniosła) otwarła Japonię na świat, wprowadziła nowy sposób myślenia oraz wzorce z kultury zachodniej. Go tak mocno związane poprzez sposób finansowania i zaszłości historyczne z szogunatem, wypadło z łask a utrata źródeł finansowania sprawiła, iż Go stanęło na krawędzi upadku.

        Bez pomocy finansowej ze strony rządu (w 1868 zniesiono stanowisko godokoro i zaprzestano finansowania Szkół Go) Szkoły musiały sobie radzić same. Wprowadzono czesne dla adeptów, lokale oddano w dzierżawę. Nie zapobiegło to jednak katastrofie. Wielu doskonałych graczy porzuciło Go, Szkoła Inoue przeniosła się z Tokio (jak teraz zwało się Edo) do Osaki. Sam Shuho zaprzestał aktywnej gry na prawie 10 lat.

        W roku 1870 spłonęły budynki Honinbo i kilka okolicznych. Winą obarczono Shuwa, co doprowadziło go do ruiny finansowej. Zmarł on w nędzy oglądając upadek sztuki, której poświęcił całe życie.

        Syn Shuwa Shuetsu przez dziewięć lat walczył o przetrwanie szkoły co przypłacił chorobą psychiczną. Dopiero jego brat, który przejął Szkołę w 1879 mógł zauważyć pierwsze wyniki prób ratowania Go.

        W roku tym pojawiały się pierwsze znaki stabilizacji, kultura Zachodu nieco już zdążyła się opatrzyć, do łask powracały dyscypliny tradycyjne, między innymi Go. Grupa najlepszych graczy powołała ogólnokrajowy związek graczy Go Hoensha i zaprosiła Shuho do objęcia prezesury. Hoensha rozpoczęła wydawanie pierwszego periodyku ("Igo Shimpo"), zmodernizowała i wskrzesiła popularność Go. Wprowadzono nowe stopnie - kyu (stopnie dan w dalszym ciągu nadawać mogły jedynie Szkoły) od 1 kyu (ekwiwalent tytułu Meijin) do 12 kyu.

        Pod rządami Shuho, który sam wywodził się z niższej klasy społecznej Hoensha uczyniła wiele aby spopularyzować Go, będące domeną arystokracji wśród niższych klas. (Podział klasowy w Japonii był bardzo wyraźny i w pewnej formie utrzymał się nawet do dziś.)

        Shuho był pierwszym z mistrzów, którzy próbowali uczyć przybyszy z Zachodu Go. Jednym z nich był Otto Korschelt, który później był jednym z popularyzatorów Go w Niemczech.

        Wzrost popularności Go nie od razu posłużył Szkołom. Szkoła Inoue w Osace walczyła o przetrwanie, Szkoła Yasui została rozwiązana przez syna Sanchi - Sanei. Szkoła Hayashi została wchłonięta przez Honinbo. Głową Szkoły Honinbo został Shuei (poprzednio prowadzący Hayashi), który z kolei czuł się nieco nie na miejscu. Po pierwsze jako człowiek z zasadami dobrze pamiętał, iż wolą Shuwa po śmierci Shusaku było aby szkołę przejął Shuho, po drugie uznawał on wyższość umiejętności Shuho.

        Hoensha i Honinbo po okresie sporów i waśni nawiązały bardzo bliską współpracę. Shuei zacieśniły więzy. Shuho powrócił do Szkoły Honinbo, Shuei nadał mu stopień 8 dan, uczynił swoim następcą i ustąpił ze stanowiska. Niestety Shuho zmarł trzy miesiące później.

        Zmiany dotyczyły nie tylko personaliów. Hoensha uzyskała zezwolenie na wystawianie dyplomów dan (ratyfikowanych przez Honinbo), głową Honinbo miał zostawać najsilniejszy gracz niezależnie od koligacji, powinowactwa czy życzenia ustępującego Honinbo.

        Po śmierci Shuho ponownie Szkołę Honinbo objął Shuei co zaowocowało pewnymi nieporozumieniami pomiędzy Honinbo a Hoensha (skutkiem czego Hoensha powróciła do swego systemu nadawania stopni kyu aż do roku 1894). Tymczasem Shuei w latach 1890 zdominował scenę Go w Japonii i w roku 1906 otrzymał tytuł Meijin.

        Po jego śmierci Szkołę Honinbo przejąć miał zgodnie z wolą Shuei Kiragane Junichi co wywołało sprzeciw Hoensha, której członkowie twierdzili, iż najlepszym kandydatem ze względu na umiejętności był Tamura Hoju.

        Spór doprowadził do sytuacji patowej. Wyjściem okazało się mianowanie po raz wtóry Shugen (4 dan) na stanowisko głowy Szkoły Honinbo. Jako rozwiązanie tymczasowe sytuacja taka nie mogła trwać długo i rzeczywiście w roku 1908 Shugen ustąpił na rzecz Tamury, który przybrał miano Shusai.

index/ historia/ Nieco historii/ dalej/