Zawsze, dokąd sięgam pamięcią zafascynowany byłem Japonią, krajem wspaniałej historii i bogatej tradycji, intrygującej, refleksyjnej sztuki, perfekcyjnej techniki i ogromnych możliwości. Krajem, który dał mi moją fascynację - Go. Pobyt w kraju moich marzeń był przeżyciem po którym trudno jest mi uporządkować wrażenia. Wzruszenia związane z pobytem w Yuza (Prefektura Yamagata), emocje 20 Mistrzostw Świata Go Amatorów, odnowienie starych i nawiązanie nowych przyjaźni, liczne wizyty w klubach Go i inne, często bardzo osobiste zauroczenia.
        Odwiedziny w japońskich klubach Go budziły mieszane uczucia. Przemili, sympatyczni ludzie, silni gracze - i właściwie nikt naprawdę młody. Gdzie jest Twoja przyszłość, Japońskie Go?
        Już w czasie drogi do Japonii, na lotnisku we Frankfurcie, spotkałem p. Mero Csaba (Węgry), na lotnisku Narita czekali na nas p. Jansen Frank (Holandia), Yasuda Yasutoshi 8 Dan Pro i Shigeno Yuki 2 Dan Pro. Byliśmy grupą właściwie obcych sobie osób, w bardzo różnym wieku, z różnych stron świata. My, europejczycy, chcieliśmy zobaczyć - i w miarę naszych możliwości pomóc - jak Yasuda sensei uczy dzieci w wieku przedszkolnym Go.
        Pierwszą lekcję Yasuda sensei przeprowadził w przedszkolu w Isehara. Obserwowałem go bardzo uważnie. Kiedyś pracowałem jako nauczyciel w szkole, uczyłem małe dzieci. Uczyłem także Go. Jedno i drugie nie są zajęciami łatwymi. Połączone razem stwarzają problemy wydawałoby się prawie nie do pokonania. Jak w czasie krótkiej lekcji przekazać małym dzieciom coś, czego zrozumienie wielu dorosłym sprawia kłopoty? Idea Yasuda sensei jest genialna w swojej prostocie, pierwszy krok w kierunku Go sprowadził do nauki zabijania kamieni przeciwnika. "Atari - Go" jest łatwo przyswajalne przez dzieci i - co najważniejsze - od razu wprowadza kształcącą rywalizację z pominięciem tak trudnych do zrozumienia przez nie terminów jak np. "terytorium". Uważny obserwator szybko też mógł zauważyć jego wspaniałe podejście do dzieci, pełną kontrolę nad ich koncentracją i umiejętność wywołania autentycznego zainteresowania.
        Następnych kilka dni spędziliśmy w Yuza. Nigdy nie zapomnę jego mieszkańców : pana Sato - który nie zdążywszy się z nami pożegnać przed naszym powrotem do Tokio, przyleciał tam za nami specjalnie w tym celu, pana Onodera - gościnnego gospodarza domu w pięknym, prawdziwie japońskim stylu. Głęboko wzruszyła mnie malutka Shizuka czan - która ufnie przytulona przesiedziała na moich kolanach całą lekcję. Prawdziwe emocje budziły też same lekcje Yasuda sensei. Nie obserwowałem już jego techniki prowadzenia zajęć. Do końca koncentrowałem się na obserwacji dzieci. Shigeno sensei - filmująca fragmenty lekcji kamerą video - też zaczęła zwracać większą uwagę na ich reakcje. Obserwacja zachowania dzieci, ich twarzy, i późniejsza wielokrotna analiza nagrań video dostarczyła nam niezapomnianych wrażeń. Absolutna koncentracja na problemie wskazywanym przez nauczyciela, wysiłek związany z usiłowaniem zrozumienia, czasami mimowolne, niecierpliwe ruchy rąk sygnalizujące kłopoty z przyswojeniem problemu, czasami ten szczególny, nie powtarzalny błysk w oczach - już wiem - będący największą nagrodą dla nauczyciela.