|
Mistrz Go
Robert A. McCallister
Tłum: Krzysztof Grabowski
Ostatnio zwróciłem uwagę na notatkę w gazecie. Była to informacja o dwóch książkach, prawdopodobnie tłumaczeniach na angielski, napisanych przez Yasunari Kawabata, a ostatnio wydanych przez Vintage Books. Pierwszą z nich, co powinno zainteresować wszystkich graczy Go, jest "Mistrz Go". Po raz pierwszy przetłumaczył ją Edward G. Seidensticker, a opublikował Alfred A. Knopf, Nowy Jork, w 1972 r.
Kawabata, autor "Krainy śniegu", "Tysiąca żurawi" i "Głosu góry" był japońskim pisarzem o światowej sławie. W 1968 r. otrzymał nagrodę Nobla w dziedzinie literatury.
"Mistrz Go" jest historią jednej słynnej partii Go. We wstępie do wydania Knopfa Seidensticker napisał, że "Mistrz Go" jest to powieść-kronika, czyli po japońsku shoosetsu. Jest to rodzaj powieści, która - choć nieco ubarwiona - jest relacją z autentycznych wydarzeń. Gra zaczęła się 26 czerwca 1938 r. i skończyła się 4 grudnia 1938 r. Rozgrywana była w 14 sesjach. W tym okresie Mistrz Go spędził 3 miesiące w szpitalu. W tym czasie Kawabata był reporterem gazety, która obecnie nosi tytuł The Mainichi Shinbun, a jego książka jest oparta na 64 odcinkach, które napisał dla tej gazety.
W poprzednich latach istniały cztery słynne Szkoły (lub rody) Go. Najważniejszą z nich był ród Honinbo, którego nazwa została zachowana do dzisiaj. Obecnie jest to jeden z ważniejszych tytułów w japońskim świecie Go. Czołowy gracz i lider rodu Honinbo nosił nazwisko takie jak np. Honinbo Shuei. Ten tytuł, albo nazwisko, zachowywał w zasadzie przez całe życie. W odpowiedniej chwili życia Honinbo wybierał jednego ze swoich uczniów na swojego następcę. Ten wybraniec stawał się adoptowanym członkiem rodu Honinbo i w chwili przejęcia sukcesji wybierał nazwisko, jak np. Honinbo Dosaku.
Nie trzeba chyba dodawać, że wewnątrz rodu trwała ogromna rywalizacja o wybór na następcę Honinbo. Rywalizacja ta prowadziła do rozwoju Go i trwa do dzisiaj, mimo że system się zmienił.
Zwykle gdy Honinbo dostrzegał, że jego siła już spada, przechodził na emeryturę. To wydarzenie było upamiętniane rozegraniem specjalnej partii, która była jego ostatnią oficjalną grą. "Mistrz Go" opisuje właśnie taką partię, rozgrywaną między Honinbo Shusai i Minoru Kitani. Nazwiska w książce są fikcyjne.
Jak wyżej wspomniano, partia była rozgrywana w 1938 r. W tym czasie stary system rodów Go był w zaniku, zaczęły zaś powstawać rozmaite stowarzyszenia Go, takie jak Nihon Ki-in (Japońskie Stowarzyszenie Go) i Kansai Ki-in. Shusai przekazał tytuł Honinbo do dyspozycji Nihon Ki-in i tym samym zainaugurował nowy system rozgrywek o ten tytuł. Ta demokratyzacja systemu rozpoczęła się meczem o tytuł Honinbo w 1941 r., który jest obecnie rozgrywany każdego roku.
A teraz reszta historii.
Autor, Yasunari Kawabata, przebywał w Nowym Jorku we wczesnych latach sześćdziesiątych. Spotkałem go i rozegrałem z nim kilka partii. Był bardzo silnym graczem i co najmniej jedna z jego partii z czołowym graczem zawodowym znajduje się w bazie danych, którą prowadzi Jan van der Steen.
Honinbo Shusai zmarł, zanim zainteresowałem się Go. Jednak spotkałem jego przeciwnika, Minoru Kitani, który stał się jednym z czołowych graczy Japonii i dostąpiłem zaszczytu rozegrania licznych partii szkoleniowych z Kitani Sensei. W pewnym okresie, gdy pracowałem w Tokio, odwiedzałem jego dom w każdą sobotę po południu, by grać z jego uczniami i innymi gośćmi. Miałem wtedy okazję poznać jego licznych młodych uczniów i grać z nimi. Obecnie gracze Ci należą do grupy czołowych graczy świata, choć stopniowo wypiera ich młodsza generacja.
|